سال ١۹۴۹ به دنبال پیروزی انقلاب در چین، حزب کمونیست بر کشور چیره شد و تمام مخالفان را خاموش کرد. در دهه پنجاه میلادی دولت پیروی از خط فکری و سیاست‌های حزبی را مقرر کرد و به ترویج پرستش مائو تسه‌تونگ، رهبر حزب، پرداخت.
البته حزب حاکم در دوران سختگیری ایدئولوژیک گاهی آزادی‌های موقتی می‌داد تا به مردم امید واهی بدهد، اما از دیگر سو مقابله با مخالفان، که «سرسپردگان کاپیتالیسم» تلقی می‌شدند، از اهداف اصلی‌اش بود.
با اعلام انقلاب فرهنگی در سال ۱۹۶۶ سرکوب روشنفکران و دانشجویان بالا گرفت، اما پس از مرگ مائو در سال ۱۹۷۶ اعضای «باند چهار نفره»، که بیوه مائو در رأس آن بود، به جرم رهبری انقلاب فرهنگی محکوم شدند. در پی این محاکمه‌ها فضای فکری جامعه تا اندازه‌ای باز شد و گروه کوچکی از مخالفان مطالباتشان را مطرح کردند. آن‌ها پوسترهایی بر دیوارهای شهر نصب می‌کردند که مفاهیم دموکراسی روی آن تشریح شده بود. دیری نگذشت که حکومت دست به سرکوب فعالان دموکراسی‌خواه زد.
برجسته‌ترین این مخالفان وِی جینگ‌شنگ بود که علاوه بر نوشتن پوسترهای دیواری، سردبیر مجله «کاوشگری» بود.
در بهار آزادی، که از ۱۹۷۸ تا ۱٩۷٩ به طول انجامید، جینگ‌شنگ مقالاتی درباره دموکراسی نوشت؛ از جمله «دموکراسی: رکن پنجم تجدد» که به بررسی سیاست جدید دولت می‌پرداخت. او استدلال می‌کرد که تجدد در هر کشوری – خواه در غرب خواه در شرق – بدون دموکراسی امکان‌ناپذیر است. جینگ‌شنگ به دلیل نوشتن این مقالات به ۱۵ سال زندان محکوم شد.
«رکن پنجم تجدد»، گزیده‌ای از مقاله وی جینگ‌شنگ، را با ترجمه آموزشکده توانا به زبان فارسی به رایگان دانلود کنید و بخوانید.